“Hier klopt iets niet”, dat was het gevoel dat ik gisteren had toen ze binnenkwamen.
Het voelde anders, maar wat of hoe kon ik niet benoemen. Ik kon door hun verdriet heen en door hun verslagenheid achterliggend hun intense liefde voor elkaar nog voelen. Het zat er heel stevig maar voor hen ver verborgen achter emoties en angsten, achter “ik weet niet hoe en wat”. Zonder nadenken